Onze levens waren in veel opzichten anders, maar tegelijkertijd ook heel soortgelijk. We groeiden samen op in een gezin van vijf, met ons jongere broertje, moeder en vader. We hadden altijd een paar dezelfde interesses, zoals hockey, zeemeermin spelen in het zwembad en in bomen klimmen. We hebben veel plezier gehad tijdens het opgroeien en daarin veel gedeeld.
Nadat we naar dezelfde basisschool gingen, gingen we naar verschillende middelbare scholen en groeiden we in dat proces op onze eigen manier. Flo had wat moeite om haar weg in zichzelf te vinden. In de les was ze vooral aan het tekenen, praten of gewoon niet aan het opletten. Door de jaren heen werd het steeds moeilijker om zichzelf te zijn en voelde ze zich depressiever naarmate ze ouder werd.
Na de middelbare school begon Jules aan haar studie Aviation (luchtvaart). Ze ging met een paar vrienden in Amsterdam wonen en vond daar haar weg. Flo heeft een paar maanden kunstzinnige therapie gedaan, waarbij ze zich vooral concentreerde op het schilderen. Eind 2017 besloot Flo te stoppen met de studie. Lichamelijk voelde ze zich niet goed,en kwam ze in maart 2018 erachter dat ze kanker had.
Deze diagnose zette niet alleen Flo’s, maar het leven van het hele gezin op zijn kop. We werden dichter bij elkaar gebracht en gingen meer communiceren over wat er werkelijk aan de hand was. Voor Flo hielp deze diagnose haar ook om te zien hoe vast ze had gezeten in een depressief gevoel. Via onze moeder maakten we kennis met een heel andere manier van het verwerken van zulksoort uitdagingen: het groeien en veranderen door onder meer meditatie. Flo dook vol in deze instrumenten en begon aan haar reis, waarbij ze de ideeën die ze over zichzelf had begon los te laten.
De hele familie deed mee aan deze reis, elk op hun eigen manier. We zagen allemaal hoeveel van ons mentale en emotionele welzijn onze fysieke toestand beïnvloedde. Dit werd voor vooral Flo heel duidelijk nadat ze steeds minder last kreeg van de bijwerkingen van behandelingen in het ziekenhuis. We werden allemaal op verschillende manieren geconfronteerd met dezelfde angsten en kregen uitdagingen waardoor we in korte tijd veel groeiden.
Na 1,5 jaar kanker te hebben gehad, hoorde Flo in september 2019 dat ze genezen was. Diezelfde dag hoorde Jules dat ze de ziekte van Lyme had. Voor haar was dit een manier waarop haar lichaam haar vertelde hoe ze zoveel van haar energie aan andere mensen had gegeven, vooral in het proces van de ziekte van Flo. In het jaar dat volgde, ging Jules in een soortgelijk proces dat Flo doormaakte. Ze leerde samen te werken met haar lichaam; om ernaar te luisteren in plaats van ertegen te vechten.
We kwamen er allebei achter hoe we ons graag uitdrukken door middel van kunst. Jules begon te schrijven om de uitdagingen te accepteren en te verwerken waarmee ze werd geconfronteerd toen ze ziek was. Flo is enorm gegroeid in de manier waarop ze kunst maakte en ermee omging.
In november 2019, op Jules haar 21e verjaardag, gaf Flo haar een notitieboekje met een zelfbeschilderde omslag. De naam van het notitieboekje was ‘Dancing words’ (‘Dansende woorden’) en dit was het begin van het boek dat we nu ‘Rocky roads’ noemen.
Meer over het boek vind je hier.
Volg Jules en Flo via hun eigen websites:
Jules: www.julietdecock.nl
Flo: www.florinedecock.nl